Tekst vernissage op zondag 8 december door André Baert 

Wanneer je dagdagelijks bezig bent met actuele kunst, dan heeft Marokko een aantal motieven:

Kolonisatie en de strijd tussen Fransen en Spanjaarden, inclusief Franco en de Riff-opstand die nu nog door zindert in bijvoorbeeld hedendaagse video.

Marrakesh en Casablanca als centra voor hedendaagse Marokkaanse kunst, tot in Mu.ZEE en de samenwerking met het nomadisch kunstenaarsplatform MOUSSEM.

 

Ten slotte onze kleine ervaring met de Berbers in Parijs die pertinent bij de muntthee zeggen dat ze ‘pas des Arabes’ zijn.

Marokko is ook CEUTA en de hoge draadmuren langs de Spaanse enclave waar zoveel plastiek zakjes aan vast gewaaid zijn. En vluchtelingen.

Marokko is TARIFA in Spanje waar toen veel en nu minder vluchtelingen aanspoelen. Tussen de safarijeeps, de kites en de rugzakken van gelukkig Europese jongeren.

Met zo’n bagage kom je naar de tentoonstelling over Marokko van Patrick POTTIER. Dat doet deugd. Zoals eindelijk olieverfgeur in de zoveelste opstelling van Documenta of de Biënnale: iets anders. We zijn het decor van het drama vergeten. De schoonheid van een rots, een duin, een bergdorp, mensen die plots in de natuur voor je lens staan. Ongezien, onverwacht.

Dat is één van de verademing van deze tentoonstelling.

Twee: de vormgeving, met op de benedenverdieping alleen pixel-gigantische foto’s op doek en één hoog de ‘eenvoudiger’ opnames van natuur met af en toe een mens.

Drie: de warme kleur van Sahara zand, geërodeerd uit de grillige rotsen en de fabuleuze Atlas met het geheugen van de plaatverschuivingen in de glooiingen.

Krimpen en uitzetten, zand en fijn stof die met de wind parallelle rimpellijnen maken.

En dan het licht dat fotografie maakt. Licht en geduld. Licht dat schaduwen legt als een trage donkere duistere penseelveeg over een haarfijn landschap. De perfecte natuurlijk lijn op het topje van de helling waarover de afdaling begint. De wind die deze lijn laag per laag wegwaait en woestijnduinen tot nomaden maakt. Wanderlust van korrel met korrel, rimpel naast rimpel, zandwolk over de paar plukjes gras voor de dromedaris. Pal middenin een zand-schap.

Licht op de Berberbevolking. Hoe komen wij allemaal op het idee om ergens te gaan wonen? Die kilometerlange lintbebouwing rond Kortrijk is al vreemd, laat staan de sporadische clusters in het Vlaamse landschap. Is het de natuur die uitnodigt of de andere mens twee duinvalleien verder? De getekende mens, met in de handen geometrische symbolen, tegenaan een versierd huis dat sterk contrasteert in die verwarring van struikjes, rotsen, geiten, keien en nergens anders een rechte lijn dan in de architectuur en de henna. Kinderen met hoofdoek. Moeders met wijde rokken, de meisjes namaakjeans.

En dan zo maar, tussen al die verhalen, een abstract gegeven van lijnen die elkaar kruisen in tintverschillen. Een derde duister zwart, een derde erosie bruin, een derde zand egaal. Vanop afstand abstract. Dichtbij een moment tussen zandopwaaien. Een vlijmscherpe rand die in de volle schijn van de zon een potloodlijntje perspectief nalaat.

Marokko, mens in zand, lijn door zand en wind. Optimaal en uitgezuiverd, zoals dat heet: pixel-scherp & loep-zuiver zoals Patrick POTTIER dat altijd al doet. Meer dan 40 jaar al, in en over binnen- en buitenland.

 

 

 

Vernissage 6 december 2019

 

 

 

Nieuwe Gaanderijen Oostende

Fototentoonstelling samen met Pedro Rappé

Van 23/06/2020 tot 17/08/2020

Verschenen in De krant van West-Vlaanderen

Persmoment op 23 juni

Deze werken zijn er van mij te zien